تصفیه فاضلاب به روش بی‌هوازی یکی از روش‌های متداول برای تصفیه فاضلاب است که در آن از فرآیندهای میکروبی بدون نیاز به حضور اکسیژن استفاده می‌شود. در این روش، میکروارگانیسم‌های بی‌هوازی مسئول تجزیه مواد آلی موجود در فاضلاب هستند. این فرآیند به چهار مرحله اصلی تقسیم می‌شود:
1. هیدرولیز: در این مرحله، پلیمرهای بزرگ مانند کربوهیدرات‌ها، پروتئین‌ها و چربی‌ها به واحدهای کوچک‌تر مانند قندها، اسیدهای آمینه و اسیدهای چرب تبدیل می‌شوند.
2. اسیدوژنز: در این مرحله، مواد حاصل از هیدرولیز به اسیدهای چرب کوتاه زنجیر، الکل‌ها، آمونیاک، دی‌اکسید کربن و دیگر ترکیبات ساده‌تر تبدیل می‌شوند.
3. استوژنز: اسیدهای چرب کوتاه زنجیر و دیگر ترکیبات حاصل از اسیدوژنز به استات، هیدروژن و دی‌اکسید کربن تبدیل می‌شوند.
4. میتانوژنز: در این مرحله نهایی، متان و دی‌اکسید کربن به عنوان محصولات نهایی تجزیه مواد آلی تولید می‌شوند.
روش بی‌هوازی به دلیل تولید گاز متان (که می‌تواند به عنوان یک منبع انرژی استفاده شود) و کاهش تولید لجن نسبت به روش‌های هوازی، از مزایای مهمی برخوردار است. این روش معمولاً در تصفیه فاضلاب‌های صنعتی و فاضلاب‌های با بار آلی بالا استفاده می‌شود.
مزایا:
– مصرف انرژی کمتر نسبت به تصفیه هوازی
– تولید گاز متان به عنوان سوخت
– کاهش حجم لجن
این روش در مخازن و راکتورهای خاصی مانند UASB (Upflow Anaerobic Sludge Blanket) و راکتورهای بی‌هوازی لجن دانه‌ای اجرا می‌شود.
